«Δεν τους φοβάμαι, θα ξαναπάω»

Αφροδίτη Θραβάλου Αγραφιώτη: Η συγκλονιστική μαρτυρία της ακτιβίστριας από το Δοκίμι, που εξιστορεί στην «Π» λεπτό προς λεπτό την αιματηρή επιχείρηση των Ισραηλινών στην ανθρωπιστική νηοπομπή.

Υπήρχε κάτι που σας προϊδέαζε ότι θα έφτανε η κατάσταση σε αυτή την επίθεση και τους νεκρούς ακτιβιστές;

Τα δυο Ελληνικά πλοία, το «Σφενδόνη» και το «Ελεύθερη Μεσόγειος» ξεκίνησαν από την Αθήνα, ξεπεράσαμε τα γραφειοκρατικά προβλήματα και συναντηθήκαμε με τα υπόλοιπα πλοία συναντηθήκαμε έξω από την Κύπρο. Στην Κύπρο δεν σταματήσαμε γιατί δεν γίναμε δεκτοί εκεί, προφανώς λόγω την επιχειρηματικών δεσμών που υπάρχουν με το Ισραήλ και περίπου 70 μίλια έξω από την Κύπρο, ξεκινήσαμε όλοι μαζί, πηγαίνοντας παράλληλα στις ακτές της Παλαιστίνης και 73 μίλια έξω από αυτές. Λίγο πριν μας πιάσουνε ήμασταν περίπου 12 μίλια έξω από τα χωρικά ύδατα του Ισραήλ.

Από το μεσημέρι της Κυριακής υπήρχαν προειδοποιήσεις από τους Ισραηλινούς που υποστήριζαν πως μπήκαμε στα χωρικά τους ύδατα αυθαίρετα, αφού προηγουμένως επέκτειναν σε μια ώρα επέκτειναν τα χωρικά τους ύδατα στα 68 μίλια, εμείς πάντως βρισκόμασταν την ώρα της επέμβασης στα 73 μίλια.

Τι έγινε την ώρα της επέμβασης;

«Πράγματι, μετά από αυτά, η επέμβαση δεν άργησε να γίνει. Στις 4 παρά πέντε μπήκαν στο τούρκικο πλοίο και στις 4 στο δικό μας . Έρχονταν με φουσκωτά με σβηστά φώτα, όλοι οι στρατιώτες φορούσαν μάσκες, ενώ φάνηκε το ελικόπτερο πάνω από το Τούρκικο πλοίο. Οι στρατιώτες ανέβηκαν στο πλοίο μας με πολεμικές ιαχές, άρχισαν να χτυπούν και να πυροβολούν με πλαστικές σφαίρες . Χρησιμοποίησαν απίστευτη βία σε βάρος των Ελλήνων που βρίσκονταν στο πιλοτήριο του σκάφους, από την πλευρά μας προσπαθήσαμε να αντισταθούμε να μην υπακούσουμε στις εντολές τους και η όλη ένταση στο δικό μας πλοίο κράτησε μέχρι το ξημέρωμα. Ο καπετάνιος μας ήταν τραυματισμένος από την επίθεση, μιας και αρνούνταν να αφήσει την καμπίνα του.»

Τι έγινε μετά την επέμβαση;

«Δεν είχαμε ...εικόνα του τι έγινε στο πλοίο των Τούρκων μιας και βρισκόμασταν εν πλω και κατά το μεσημέρι που φτάσαμε στο Ασντότ . Στην πόλη μας περιφέρανε σαν ζώα ανάμεσα από στρατιωτικούς, μας έψαξαν, μας προπηλάκιζαν και μας έδωσαν να υπογράψουμε ένα χαρτί ότι παρανόμως εισήλθαμε στα χωρικά τους ύδατα. Μας απείλησαν πως αν δεν υπογράψουμε το χαρτί θα πάμε φυλακή και εμείς βέβαια δεν υπογράψαμε. Έτσι, μας οδήγησαν στις φυλακές, αφού πρώτα μας κράτησαν σε κλούβες για πέντε ώρες. Το ανακουφιστικό εκεί ήταν πως ήμασταν όλες οι γυναίκες μαζί. Εκεί από τις Τουρκάλες μάθαμε για τη σφαγή στο Τουρκικό πλοίο. Μας είπαν πως πέθαναν οι άντρες στα χέρια τους. Δεν περιμέναμε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Ήταν καθαρά μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον άοπλων. Όσοι προσπάθησαν να αμυνθούν εκτελέστηκαν. Πιστεύω πως ήθελαν να σκοτώσουν ειδικά Τούρκους, μιας και ανάλογες εικόνες υπήρχαν και στο αεροδρόμιο όταν φεύγαμε.»

Πως τελείωσε αυτή η περιπέτεια;

«Ήξερα καλά την συμπεριφορά των Ισραηλινών και την αλαζονεία που τους διακρίνει, αφού πιστεύουν πως μόνο αυτοί υπάρχουν στον κόσμο, οπότε η στάση τους απέναντί μας δεν με ξένισε. Μας ασκήθηκε ψυχολογική βία, που πηγάζει από την εξουσία που έχουν και βέβαια τους δίνεται. Χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς τους είναι πως ο Έλληνας πρέσβης, που κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για εμάς και περίμενε πάνω από πέντε ώρες για να μας δει την Τρίτη. Ο κ. Λουκίδης πράγματι έκανε τα αδύνατα δυνατά και εμείς από την πλευρά μας θέλαμε να δούμε τι γίνεται με τους άνδρες. Την Τετάρτη υπογράψανε τρείς Ελληνίδες κι έφυγαν και μείναμε άλλες τρείς που αρνηθήκαμε. Τελικά φάνηκε πως οι Ισραηλινοί θέλανε να μας διώξουν, και μας πήραν στις 10:30 φτάσαμε στις 13:15 στο αεροδρόμιο και άλλες τρείς ώρες περιμέναμε στις κλούβες. Εκεί και πάλι διαδραματίστηκαν σκηνές βίας από τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Μια κοπέλα που ήμασταν μαζί, η Ευγενία δέχτηκε χτύπημα στο κεφάλι. Γύρισα και είδα το πρόσωπο του στρατιώτη που το έκανε, δεν έχω ξαναδεί σε άνθρωπο τέτοια έκφραση μίσους. Στο δρόμο και στο αεροδρόμιο, οι Ισραηλινοί έβγαλαν και πάλι όλο το μίσος τους επάνω μας. Εμείς ζητούσαμε να φύγουμε με τους Έλληνες, ενώ και πάλι υπήρχε επεισόδιο σε βάρος Τούρκων με πυροβολισμούς και τραυματισμούς. Τελικά βρεθήκαμε με τους Έλληνες, μέσα σε μια γενική ανοργανωσιά, ανεβήκαμε στο αεροπλάνο και ενώ είχε τροχοδρομήσει για να επιστρέψουμε, οι Ισραηλινοί γύρισαν πίσω το C-130 δήθεν για έλεγχο. Τέτοια ήταν η ψυχολογική βία που μας ασκήθηκε. Μπορεί οι περισσότεροι να μην καταλαβαίνουν την στάση τους αυτή, αλλά όσοι έχουν ξαναπάει έχουν ζήσει πολλές φορές αυτές τις καταστάσεις και τους είναι γνώριμες.»

Μετά από αυτή τη δοκιμασία, τι συναισθήματα υπάρχουν;

«Δεν έχω ηρεμήσει ακόμη. Οι αναμνήσεις από αυτή την εμπειρία είναι πολύ έντονες, γιατί ξέρω που μπορεί να φτάσει το Ισραήλ για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Είμαι θυμωμένη, εξοργισμένη με αυτά που έζησα, αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στον 21ο αιώνα. Αισθάνεσαι όταν είσαι στα χέρια τους πως δεν έχεις καμιά προστασία και βρίσκεσαι στο έλεος τους. Έζησα ανάλογες σκηνές στη Δυτική όχθη, παλιότερα που Ισραηλινοί άρπαζαν παιδιά από τις μητέρες τους με την υποψία ότι κάποτε θα γίνουν τρομοκράτες. Αυτοί, που είναι οι νούμερο ένα τρομοκράτες στην υφήλιο.. δεν σέβονται ανθρώπινα δικαιώματα, καμιά συνθήκη και κανένα ψήφισμα. Οι κυβερνήσεις μας έπρεπε να πάψουν την συνεργασία με το Ισραήλ. Δυστυχώς συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι, αν και η συγκεκριμένη περίπτωση τους έφερε άλλη μια φορά σε δύσκολη θέση, αλλά δυστυχώς επειδή οι άνθρωποι δύσκολα ξεχνούν κι αυτό θα ξεχαστεί.»

Τι απαντάς σε όσους υποστηρίζουν ότι στην αποστολή υπήρχαν φανατικοί Ισλαμιστές ή μέλη της Χαμάς;

«Θέλω ακόμη να επισημάνω την επιτηδευμένη ισλαμοφοβία που θέλουν να περάσουν κάποιοι. Εγώ όσα χρόνια έζησα με Ιρακινούς, Παλαιστίνιους κλπ, δεν είδα πουθενά φανατισμό, φανατισμό είδα από τους Ισραηλινούς. Οι εκλογές στη Γάζα έγιναν απόλυτα δημοκρατικά και βγήκε η Χαμάς και η διεθνής κοινότητα τώρα τιμωρεί τους Παλαιστινίους γι αυτή τους της επιλογή. Εάν είναι έτσι τότε κι εγώ είμαι με τη Χαμάς. Η Χαμάς έχει παρουσιάσει σημαντικό κοινωνικό έργο και το αποτέλεσμα των εκλογών δεν έγινε σεβαστό από κανέναν δήθεν δυτικό δημοκράτη.»

Ποια είναι η τύχη της βοήθειας;

«Η βοήθεια βρίσκεται στο Ασντότ, είπαν ότι μέσω ΟΗΕ θα πάει στους Παλαιστινίους, αυτό εμένα δεν με ενδιαφέρει, γιατί έχω συγκεκριμένη άποψη και για τον ΟΗΕ.»

Θα ξαναπάς σε τέτοια αποστολή;
Βεβαίως, είμαι αποφασισμένη γι'αυτό. Αυτά που έγιναν τα έχω ξαναζήσει. Δεν φοβάμαι, μπορεί οι κυβερνήσεις μας να συνεργάζονται μαζί τους, αλλά πρέπει να στείλουμε το μήνυμα ότι οι απλοί άνθρωποι δεν συνεργάζονται με το Ισραήλ. Να καταλάβουν όλοι πως στον Β' παγκόσμιο πόλεμο χάθηκαν πολλές ζωές πολιτών και από άλλες εθνικότητες. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια για να συνεχίσουν κάποιοι να «πατούν» στο ολοκαύτωμα, για να κάνουν ότι κάνουν. Και ακριβώς επειδή αυτός ο λαός πέρασε αυτήν την δίωξη, αυτός είναι και ένας λόγος παραπάνω για να μην συμπεριφέρονται έτσι. Εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε μήνυση για την στρατιωτική επέμβαση ενάντια άοπλων πολιτών σε διεθνή ύδατα.

(Πηγή: http://www.panaitoliki.gr/)

Αcarnania Blog: Mια εξαιρετική συνέντευξη σε μια συμπατριώτισσα μας που αγωνίζεται για τα υψηλά ιδανικά της. Της ευχόμαστε να ναι πάντα καλά, δυνατή και καλή συνέχεια γιατί μάλλον δεν θα σταματήσει εδώ...